ولگردی

ديده‌ايد می‌گويند فلان کس از زمان خودش جلوتر بود؟ يا اين‌که مردم عصرخودش درکش نکردند؟

من از زمان خودم عقب‌ترم.

اگر می‌توانستم شغل و عصر زندگی‌ام را با هم انتخاب کنم، يکی از اين‌دو را برمی‌داشتم:

– متفکر ولگرد. قرون وسطی. فرض کنيد قرن 11 يا 12 ميلادی. نمونه‌ی ايده‌آلش ابن سينا يا سهروردی (با طول عمر بيشتر ان‌شاءالله و بدون جاه طلبی قدرت). چه چيز بهتر از اين که آدم از شهری به شهر ديگر برود و سعی کند سر حاکمان محلی شيره بمالد که در ازای تدريس خصوصی صرف و نحو و منطق به بچه‌هايشان و نوشتن رساله‌های فلسفی که هيچ‌کس ازشان سردرنمی‌آورد، بهت اتاق و غذا بدهند و اجازه بدهند از کتاب‌خانه‌هايشان استفاده کنی؟ بهتر از همه اين‌که چند تا هم دانشجو و مريد می‌افتند دنبالت و زيبارويان شهر هم عاشق علم و دانشت می‌شوند.

– پارتيزان. اوائل تا اواسط قرن بيستم. فرض کنيد بولشويک مثلآ، يا چريک کومونيست توی آمريکای لاتين. يا آنارشيست ضد فاشيست توی ايتاليا يا اسپانيا. فکر نمی‌کنم بعد از کتاب‌خواندن، چيزی لذت‌بخش‌تر از کشتن فاشيست و سلطنت‌طلب توی دنيا وجود داشته باشد. فقط حوصله‌ی زندان و شکنجه ندارم. يعنی ترجيحآ اگر گير افتادم مرده گير بيفتم و مرگش هم فوری باشد (تير مستقيم توی سر يا قلب ارجح است). بهتر از همه اين‌که چند تا هم هوادار و مريد می‌افتند دنبالت و زيبارويان روستا هم عاشق بوی سيگار و لهجه‌ی خارجيت می‌شوند.